zaczytany

Przeczytałem pierwszą część i z marszu rozpocząłem kontynuację. Nie było  czasu na zastanowienie się i chwilę refleksji. Powiem wiecej, w momencie gdy to piszę, jestem już w połowie tomu numer 3. Dawno tak taśmowo nie czytałem. Możecie się więc domyśleć, że książka przypadła mi do gustu. Pytanie tylko dlaczego?

Krótki rzut oka na fabułę. Bo bitwie o Garriston pojawiło się kilka problemów. Po pierwsze ponad 50 tysięcy uchodźców, którym trzeba znaleźć nowy dom. Po drugie armia Księcia Barw, który zapewne się przegrupuje i zacznie marsz na stolice. Po trzecie i najważniejsze co ma zrobić Gavin, Pryzmat który trzyma wszystko w ryzach, gdy odkrywa, że przestaje widzieć poszczególne kolory? Oznacza to jego powolną śmierć i prawdopodobnie wojnę domową. Gavin stara się ogarnać wszystko przed nadejściem końca. Nie wspomniałem oczywiście jeszcze o byłej narzeczonej, która poznała jego sekret, o samym sekrecie zamkniętym pod ziemią, który mógłby rozwiązać jego problemy i o bękarcie Kipie, który jest pyskaty ale i zdolny. Sporo tego. I bardzo dobrze.

Śmiem przypuszczać, że "Oślepiajacy nóż" jest lepszy od swojej poprzedniczki. Dzieje się tak dlatego, że Kip trafia do szkoły. Jest to chyba najstarszy zabieg literacki majacy na celu wyjaśnienie działania obecnego świata, ale działa. Weźcie młodego, niedoświadczonego bohatera, który jest rządny wiedzy i wrzućcie go do szkoły. Nauczyciele i koledzy wytłumaczą mu (a przy okazji i czytelnikowi) mechanizmy rządzące światem i wyjaśnią podstawy magii. Zrobią dokłądnie to, czego brakowało w pierwszym tomie, który był nieco chaotyczny w przedstawianiu obrazu świata. A przy okazji lepiej poznasz dzieciaka i jego towarzyszy. Harry Potter, Trylogia Czarnego maga a nawet Wiedźmin. Wszędzie tam czytanie o edukacji sprawia niesamowitą radość z odkrywania tego, co nieznane i co pozwala lepiej nam zrozumieć postępowanie bohaterów. Tak więc edukacja Kipa jest tu bardzo szczegółowo zarysowana i przyćmiewa nieco postać Pryzmata. Nie przeszkadzało mi to jednak i sprawiło, że ksiażkę czytałem o wiele szybciej. Zakończenie natomiast sprawiło, że z automatu sięgnąłem po tom trzeci. Inaczej się nie dało, uwierzcie mi.

"Oślepiajacy nóż" w pełni pokazuje możliwości pisarskie Pana Weeksa, oraz potencjał w świecie który stworzył. Jest to jedna z lepszych ksiażek, które przeczytałem w tym roku i zmusiła mnie do wygospodarowania miejsca na półce dla nowego autora. Polecam i Wam zapoznać się z serią.